Fiskegalskap kommer i mange former, og det er få som er like sprø som de mest dedikerte artsfiskerne. To årvåkne øyne, en snodig liten fisk, en Tupperware-boks med salami, trekkspillmusikk på full spiker og en sunnmøring med ganske mange løse skruer er oppbyggingen til det som for all fremtid skal huskes som Panzerdagen.
Av: Sindre Bøe, NKML
Her ein kveld, nærare bestemt på mandag 21. april, sat eg som eg ofte gjer, med nasen i dataskjermen til mi trufaste stasjonærmaskin Palma 3.0, der eg på velkjent OCD-vis sorterte bilete frå påskå inn i mitt intrikate kronologiske mappesystem. Eg var akkurat ferdig, og etter å ha køyrt sju timar til Trondheim med bil same dagen, var eg rimeleg sugen på å velte meg over i køya med min beire halvdel og sjå ferskaste episode av Game of Thrones.
Eg hadde til og med fått av meg buksene, men akkurat i det eg hadde forkynt til madammen at eg var «straks klar» for siste gong, ringer det i telefonen. Det var David. Klokka var 22.38, kva ville David no? Eg huska truleg ikkje samtalen heilt korrekt, sidan hjernecellene nokre sekund seinare eksploderte i eit hormon/endorfin/dopamin-fyrverkeri, men det gjekk omtrent slik:
David (rett på sak og utan «Hallo» eller den slags): «Er du kommet deg tilbake til Trondheim nå?»
Sindre: «Øh.. ja?»
David: «Har du mikroutsyr klart?»
Sindre: «Øh… ja?» (Her tenkte eg at han kanskje hadde funne ein ny babyrognkjeks)
David: «Jeg er på Skansen nå, og ligger å ser på en PANSERULKE.»
Etter dette svikta minne ein smule, om ikkje eit heilt brød. Eg snakka sikkert ikkje spesielt samanhengande.
Han forklarte vidare at han hadde gått og lyst rundt nede på Skansen, men utan mikroutstyr, og at han ikkje turte å sleppe den av syne. Som den noble og sjenerøse sjela han er, tenkte han vel:
«aah…shit… panserulke ass.. og jeg som ikke har med meg mikroutstyr… jaja, skittt au, men jeg kan jo ringe Sindre, så kan han få’n.»
For ein mann!
Etter ein meget kjapp forhandling med madammen, forsto ho fort at dette var alvorleg. Alvorleg sinnslidelse, men like fullt alvorleg. I vill angst og panikk heiv eg på meg buksene og leita panisk etter agn. Det nærmaste eg fann var ei tupperware-boks med halvgammal salami, men det fekk duge. Heller salami enn buse.
Eg spurta ut, og høyrde madammen mumle «idiotar» i det eg låste døra, og ho har jo rett. Eg heiv meg i bilen… eller… eg heiv meg rundt på passasjersida av bilen, låste opp frå den sida med fungerande lås, velta meg inn i kupeèn og fyrte opp Toyota-vidunderet så grusen frøsa. Trekkspelmusikken frå kassettspelaren starta på det volumet den var slått av på, nemleg MAX.
Sidetrack: Eg må vel nesten forklare trekkspelmusikken. Min bestefar spelte trekkspel aktivt i sin ungdom (og vel så det), og eg sidan eg allereie har ei rimeleg diger samling med lokal musikk, spurte eg han om han hadde nokre opptak av dette som eg kunne bevare på Palma 3.0 for all ettertid. Han hadde ikkje det meinte han, men han fann ein kassett med ein annan lokal trekkspelgjeng, som kalla seg «Stiv-Kuling», og denne har eg siste veka blitt avhengig av. Dette er som dop. Pur, rein trekkspelmusikk, utan innblanding og uttynning av ting som vokal, saksofon eller kontra-fagott.
Nok om det.
Eit lite infarkt seinare var eg allereie på go vei ned Tyholtveien, hoppande på fartsdumpar så gnistregnet fyk, med «Nordlands Mazurka» av Magne Saure dundrande ut av kassettspelaren. Lenger nede i Tyholtveien er det ein 7-Eleven, og eg tenkte i farta at kanskje… KANSKJE dei hadde eit rekesmørbrød eller liknande som brutalt kunne ofrast i agn-øyemed. Klokka var no blitt 22:56, og eg storma inn i ein tom 7-Eleven og nærmast ropte:
«He dokke nåke me reke?!»
«Øh.. pølse me ræksalat kansje?»
«Ja! Good shit! Bære peis på me rekesalat, eller forresten, bære fyll et beger me rekesalat!»
6 kroner fattigare, og med eit beger rekesalat i neven, hiv eg meg i bilen og durar vidare, fortsatt med trekkspelmusikken hylande gjennom Trondheimsnatta. Når eg endeleg er framme, forlet eg bilen henslengt med åpne dører og snar-listar meg ned til den einaste fjompen med hovudlykt eg kan sjå. Dette er slike ting eg vanlegvis drøymer. Og visst faen… der var den. Ingen tvil om arten.
«Du trodde vel ikke jeg lurer deg ne hit for en skarve dvergulke, vel?»
Eg stappar fingrane i begeret med rekesalat og grev febrilsk etter ei reke. Ingenting… Eg smører heile sulamitten ut over brygga og smakar meg fram etter reke… men finn berre løk! Akkurat i det eg skal til å bite av ein del av huda på fingeren å bruke som agn, finn eg den EINE jævla reka som låg i den salaten, og får klura på eit agn på 24-kroken som var ferdig rigga på mikrostonga frå to dagar tidlegare. Sanningas time var komen… Ville den bite?
Og herregud som den beit! Den var superaggressiv og var fast bestemt på å få i seg alle tre splitthagla. I sin iver klarte den å blåse ein jet-stråle ut nasen som regelrett spylte agnet av kroken, så eg såg meg nødd til å agne på nytt. Denne gongen prøvde eg å skjule splitthagla, men den var på hugget, og angreip med det same. Til slutt fatta den interesse for rekesalatbiten, og sugde den i seg, og med eit løft og ein plopp og ein vips og ein gisp, låg den i handa… nummer 61! Hell yeah!
Det slo meg kor vill den var, og vi kasta fort salamien på havet og la den i tupperware-boksa, der den herja rundt og skapte kaos og høg sjø. Den liknar i grunn på ein liten stør, med pansra kropp, skjegg og eit nasegrev frå ei anna verd. Eg la meg ned og tok ein telefon til Bjørn:
Bjørn: «øøh.. halloen..»
Sindre: «Æææh.. ææh.. Ej ligge på i fosterstilling på ei brygge på Skansen…»
Bjørn tenker garantert: «Uff.. nå en han på fydlo igjen… big time, å so ringe han meg.. Føøøk…»
Sindre: «Ej he fått ei panserulke…»
Bjørn tenker sikkert: «SÅ fudle??», før han pip ut eit tynt sprakete «hææ…..??»
David har ringt Vegar, og han går litt fram og tilbake på bryggene og er både bitter og glad på mine vegne på ein gong. Han smiler med munnen, men langefingeren røper han. Eg spør om eg får kysse han, men får ikkje lov.Trygt oppe på tørt land starta fotoseanse, måleseanse og vektseanse…
Sidan specimenkravet på denne fisken er heile null gram, kan eg faktisk skryte på meg specimen òg, og denne kvelden blir berre beire og beire. Klubbrekord er det derimot ikkje. Glad i detaljar som eg er, la eg tidleg merke til at anus til denne fisken er plassert unormalt langt framme, i likheit med andre umulige mongofisk som f.eks. skjeggtorsk. Er det ein korrelasjon mellom vanskelegheitsgrad og plassering av anus? Dette er nok ei sak biologane vil diskutere høglytt på nachspiel framover.
Eg prøvde meg på ein JOFL-poseringsvariant med fisken i fjeset, men enda heller opp med noke Jabba the Hutt-liknande greier med ein piggete magevalk av ei dobbelhake.
Som dykk kanskje forstår: frå og med no, står eg evig i gjeld til David. Han fann fisken, vokta den, ringde meg, slapp meg til, og bisto att på til med kamera for å forevige mirakelet. Som takk for dette opprettar eg som tittelen avslører Panzerdagen, som skal feirast kvart år, i staden for 2. påskedag. Som medfølgande rituale foreslår eg at mine etterkomarar skal sende David sine etterkomarar gull, røykelse, myrra, tobakk, whisky og blue nun i posten, og samlast på spot’en for å markere dagen med å smøre rekesalat utover brygga. Alt akkompagnert av trekkspelmusikk.
Igjen:
Tusen takk, David!
I ettertid rådførte eg meg med biologane for å sjekke om dette var ein art som var fanga i fjorden tidlegare:
«Observert i Orkdalsfjorden av dykkere på 12 meters dyp punktum.» – Irvin Kilde
«Står på fangstrapporten til «Fiskeforsøgene 1898: «Ilsviken ved trælastkaien: 35 favners dyp, Agonus cataphractus (smaa).» – Bjørn Florø-Larsen
Ikkje heilt kvardagsleg, med andre ord.
Eg jubilerte nokre dagar før med vassild som art nr. 60, eit tal eg har sett fram til i årevis, og ansett som eit respektabelt antal for ein artsfiskar. Mykje har derimot skjedd på artsfiskefronten siste tida, og uvanlege fiskar blir plutseleg allemannseige. 75 er nok det nye 60 i dag, og med panserulka står eg i dag på 61, så det er vel berre å sette inn høggiret for å ta igjen resten. No har eg eit whiskyglas som ropar, så eg rundar av her. Kanskje den lengste rapporten om den kortaste fisketuren gjennom tidene, men eg håpar at detaljrikdomen har måla bilete med klåre fargar i hugen åt dykk, kjære lesarar!
Skål, og adjø!