Havblikk
Mannen var sliten av mas og kav
Plikter som sat som blylodd om beinet
Frå vindauget såg han det blikkstille hav
Der han sat på kontoret, mutters åleine
Han drøymde om fisk, store som fly
Trua på topp, mens agnet går ned
Himmelen blå, og ikkje ei sky
Med ei flaske i handa, og sjelefred
Å ligge i sola og lukte makrell
Ingen deadline, og utan jag
Og kike på stangtuppen, fjord og fjell
Slik skal ein bruke ein blikkstille dag
Nok fekk være nok, plikter eller ei!
Sa mannen, og pakka sin sekk
Han ropte i døri, før han drog sin vei
Havblikk skal ikkje ødslast vekk!
– Sindre Bøe